rodzaje przekłuć 2

RODZAJE KOLCZYKÓW

Biorąc pod uwagę stosunkową łatwość wykonania zabiegu, należy przypuszczać, że przekłuwanie uszu stanowi najstarszą formę piercingu. Świadczyć o tym może fakt, iż najstarsza odnaleziona na świecie mumia, znaleziona w australijskim lodowcu w 1991 roku - której wiek naukowcy określili na ponad 5000 lat - miała przekłute uszy. Pierwotnie kłucie uszu miało charakter magiczny; wiele prymitywnych ludów wierzyło, że złe duchy mogą wejść do ciała przez uszy, a kolczyki miały je przed nimi chronić. Żeglarze przekłuwali swoje uszy dla powiększenia pola widzenia. W wielu społeczeństwach przekłuwanie uszu ma związek z rytuałem inicjacji. Na Borneo matka i ojciec kłują każde po jednym uchu swego dziecka jako symbol jego zależności od nich. Podczas ery elżbietańskiej (1558-1603) wielu sławnych mężczyzn (Francis Drake , William Shakespeare) nosiło złote kolczyki w uszach. Kolczyki były noszone w starożytności przez Rzymian. Kłucie ucha jest praktyką stosowaną po dziś dzień zarówno przez kobiety jak i mężczyzn.

Przekłuwanie płatka ucha

Obok tradycyjnego, powszechnego przekłuwania płatka ucha, od kilku lat obecna jest moda na rozciąganie płatka ucha wzorem prymitywnych plemion afrykańskich, i robienie w nim tzw. tuneli (flesh tunnels). Metoda ta polega na wkładaniu w, rozciągnietą uprzednio, skórę płatka ucha, tworzywa w kształcie "tuby" (rurki, tunelu). Rozciąganie skóry polega na zwiększaniu rozmiaru powstałego w wyniku przekłucia otworu w ciele. Procedura ta może być stosowana w odniesieniu do płatków uszu, języka oraz sutków. Zabieg ten jest bardzo czasochłonny, jego wykonywanie możliwe jest jedynie na w pełni zagojonych przekłuciach. Możliwe jest zwiększenie otworu o około 1 cala rocznie. Istnieje ryzyko "przeciążenia" tkanki, czego rezultatem może być jej przerwanie. Tunele cieszą się obecnie wielkim powodzeniem i wykonywane są w profesjonalnych salonach piercingu również w Polsce.

Przekłuwanie górnej, zewnętrznej chrząstki ucha
Popularne współcześnie przekłuwanie górnych chrząstek ucha podzielić można na:

- Helix - umieszczenie okrągłego kolczyka w górnej, zewnętrznej chrząstce ucha w taki sposób, że oplata on jego rąbek;

- Orbital - to dwa przekłucia górnej, zewnętrznej chrząstki ucha, połączone jednym okrągłym kolczykiem;

- Industrial - podwójne przekłucie górnej, zewnętrznej chrząstki ucha połączone długim kolczykiem o kształcie sztangi (barbell), tak, że kuliste zakończenia kolczyka wystają poza obręb ucha po jego zewnętrznej stronie;

- Ear Spiral - zamiast kilku kolczyków w górnej, zewnętrznej chrząstce ucha, w miejsca wielokrotnych nakłuć umieszcza się biżuterię o kształcie spirali;

Przekłuwanie pozostałych chrząstek ucha
- Tragus - nazwa tego przekłucia pochodzi od anatomicznego określenia części małżowiny usznej, na którym jest wykonywana. Jest to niewielka chrząstka u ujścia kanału słuchowego po stronie ucha przylegającej do głowy;

- Anti-tragus - przekłucia o tej nazwie dokonuje się w chrząstce znajdującej się dokładnie po przeciwnej stronie tragusa. Jest to jedna z najboleśniejszych form piercingu ucha;

- Rook - to przekłucie górnej wewnętrznej chrząstki ucha w miejscu, gdzie tworzy ona charakterystyczną fałdkę w pobliżu wejścia do kanału słuchowego. Podobnie jak opisany poprzednio rodzaj piercingu, należy on do najbardziej bolesnych.

Snug - wykonuje się go pomiędzy anti-tragusem a helixem, w miejscu, gdzie wewnętrzna chrząstka małżowiny usznej tworzy charakterystyczne, równoległe do rąbka ucha, zgrubienie. Przekłucie tego miejsca jest wyjątkowo bolesne i niekomfortowe a jego nieodpowiednie wykonanie może przysporzyć noszącej go osobie wielu niedogodności związanych z gojeniem się otworu, tworzeniem zgrubień i blizn.

Nos

Przegroda nosowa (Septum)
Przekłuwanie przegrody nosowej stanowiło najprawdopodobniej drugą co do popularności formę kolczykowania, bardziej nawet popularną niż przekłuwanie bocznych części nosa. Praktykowano je dla zwiększenia własnej atrakcyjności; ponadto istotnym powodem była możliwość rozciągnięcia dziurki i włożenia w nią większej biżuterii, np. kawałka kości lub drewna. Tego typu kawałki kości w chrząstce przegrody nosowej nadawały wojownikom prymitywnych plemion groźny wygląd. W Nowej Gwinei i na Wyspach Salomona najpopularniejszą biżuterią były świńskie kły.

Ten rodzaj kolczykowania był także niezwykle rozpowszechniony wśród Azteków, Majów i Inków - najpowszechniej stosowane były ozdoby ze złota. Również Indianie Ameryki Północnej zdobili swoje twarze w ten sposób. Aborygeni natomiast kłuli swoje przegrody i wkładali do nich długie kijki czy kości w celu spłaszczenia nosa, ponieważ płaski nos był w ich kulturze bardziej pożądany. Przekłuwanie przegrody nosowej jest nadal niezwykle popularne w Indiach, Nepalu i Tybecie.

Przekłuwanie przegrody nosowej oraz obydwu bocznych części nosa (Nasallang)
Ten rodzaj przekłucia nosa to kolczyk w kształcie sztangi (barbell), który przechodzi przez boczną jego część, następnie przegrodę nosową, a jego koniec znajduje się po przeciwległej, zewnętrznej stronie nosa.

Poziome przekłucie czubka nosa (Austin Bar)
Nazwa tego sposobu kolczykowania wywodzi się od pierwszej osoby, która zaryzykowała jego wykonanie u siebie. Kolczyk przechodzi poziomo przez czubek nosa, nie przebijając przegrody nosowej.

Przekłuwanie czubka nosa (Nasal Tip, Rhino)
Przekłucie biegnie od wewnętrznej strony jednej z dziurek nosa, przechodzi na ukos przez środek przegrody nosowej, wychodząc na czubku nosa. Do tego rodzaju piercingu używa się tylko i wyłącznie kolczyków typu barbell.

Przekłuwanie przegrody nosowej i jednej z części bocznych nosa (Septril, Aka Jungle)
Kolczyk, umiejscowiony w nosie przy pomocy tej techniki, biegnie od dolnej, zewnętrznej, centralnej części przegrody nosowej, poprzez dziurkę nosa, ukośnie przebijając jego boczną część.

Boczne części nosa (Nostril)
Pierwsze wzmianki dotyczące kłucia bocznych części nosa pochodzą sprzed ponad 4000 lat. Jak już wcześniej wspomniano (zob. rozdz. Historia), informację na ten temat można znaleźć już w Biblii. Praktyka ta jest ciągle bardzo popularna wśród Beduinów na środkowym Wschodzie, gdzie wymiar kolczyka świadczy o bogactwie całej rodziny. Ten rodzaj kolczykowania przybył do Indii w XVI wieku ze środkowego Wschodu. Kolczyk noszony jest zazwyczaj w lewej dziurce, czasami łączy się go łańcuszkiem z kolczykiem w uchu. Na Zachodzie początek przekłuwania bocznych części nosa wiązany jest z podróżami hippisów w latach sześćdziesiątych do Indii. Pod koniec lat siedemdziesiątych praktykę tę przyjęła również subkultura punkowa. Współcześnie, w związku ze znacznym rozpowszechnieniem tej formy piercingu w środkach masowego przekazu, przeżywa ona renesans swojej popularności.

Poziome przekłucie skóry nosa na wysokości oczu (Bridge)
Inną nowoczesną formą ozdabiania nosa, coraz popularniejszą wśród młodzieży, jest przekłuwanie środkowej części nosa na wysokości oczu. Kolczyk umieszczony jest w skórze, nie przechodząc przez chrząstkę nosa.

Pionowe przekłucie skóry nosa na wysokości oczu (Vertical Bridge)
Tym, co różni omawianą technikę od opisanej poprzednio, jest odwrócenie przebicia o 90 stopni.

Wargi (Labret)

Tradycyjnie przekłucie zwane labret wykonywane jest w centralnej części dolnej lub górnej wargi. Do ozdabiania tej części twarzy niegdyś wykorzystywano drewniane, metalowe bądź wykonane z kości krążki oraz talerze. Ta forma kolczykowania wywodzi się z Ameryki Środkowej i Południowej, Afryki Zachodniej, jest także znana pośród Indian Ameryki Północnej. W starożytnych społecznościach Majów i Azteków przekłucie to zarezerwowane było dla męskich członków arystokratycznych rodów. Wykonanie tego rodzaju przekłucia w górnej wardze występowało jedynie w plemionach z doliny Kongo. Eskimosi z Alaski aż do końca XIX wieku poprzez piercing definiowali swój status społeczny. Piercing warg był znany i praktykowany prawie na całym świecie, jednak tylko dwie grupy etniczne przekłuwają je za pomocą kółek: plemię Dogonów z Malii oraz Nuba z Etiopii.

Współcześnie przekłuwanie warg przyjmuje różne formy i nazwy. Jedną z nich jest imitacja pieprzyków nad wargą, które miały znane osoby, takie jak Marylin Monroe czy Madonna - od ich imion również pochodzą nazwy tych przekłuć (Marylin, Madonna, Crome Crawford). Przekłucie umiejscowione pośrodku górnej wargi zwane jest Meduza, Pocałunek Anioła czy Divot, a przekłucie dolnej wargi zachowało tradycyjną nazwę labret.

Wędzidełka jamy ustnej

Kolczyki umieszcza się również w wędzidełkach. Przykładem tego rodzaju piercingu jest scrumper (kolczyk umieszczany w wędzidełku znajdującym się pod górną wargą), frowny (umieszczany w wędzidełku pod dolną wargą).

Język

Przekłuwanie języka było praktykowane przez ludy Majów, Azteków oraz przez różne plemiona Indian północnoamerykańskich. Język przekłuwany w celu spuszczenia krwi oraz uzyskania wyższego poziomu porozumienia szamanów i kapłanów z bogami. Współcześnie język przekłuwany jest zarówno przez mężczyzn jak i kobiety, często ze względu na fakt, że zwiększa to doznania seksualne. Typowym sposobem przekłuwania języka jest umieszczenie kolczyka w jego środkowej części.

Sutki

Przekłuwanie sutków było praktykowane już przez rzymskich centurionów (zob. rozdz. Historia). Kolczyki do sutków były niezwykle popularne w latach dziewięćdziesiątych XIX wieku, o czym świadczyć może fakt, że sprzedawane były w najdroższych paryskich sklepach jubilerskich. Niektóre kobiety przekłuwały oba sutki, łącząc je delikatnym łańcuszkiem. Kłucie sutków było także praktykowane przez Indian Karankawa w rejonie dzisiejszego Teksasu. Po dziś dzień tę formę piercingu stosują kobiety w górach Algierii. Kolczyki sprawiają, że sutki stają się większe i bardziej wrażliwe; stanowią również dla nich dodatkową stymulację. W czasach wiktoriańskich (1837-1901) lekarze zalecali przekłuwanie sutków matkom karmiącym, co miało powodować efektywniejsze karmienie.

Pępek

Kłucie pępka jest najprawdopodobniej współczesnym wytworem body artu. Poza faraonami egipskimi, którzy za pomocą kolczyka w pępku podkreślali swe boskie pochodzenie (zob. rozdz. Historia), w historii nie odnotowano przypadków przekłuwania pępka.

Kobiecy pępek od wieków uważany był za strefę erogenną. Wprowadzenie na rynek strojów kąpielowych bikini w 1953 roku spowodowało poruszenie, ponieważ pępek postrzegany był jako seksualnie prowokujący ze względu na podobieństwo do kobiecych genitaliów. Uważa się, że bikini zrewolucjonizowało wizerunek i spostrzeganie kobiety. W latach osiemdziesiątych piosenkarka Madonna po raz kolejny zapoczątkowała modę na odsłanianie brzucha.

Jedną z pierwszych noszących w pępku kolczyk osób publicznych była supermodelka Naomi Campbell. Od tamtej pory kolczyk w pępku Madonny, Cher czy Janet Jackson nie budzi już zdziwienia. Ozdabianie kobiecego pępka kolczykiem jest po dziś dzień bardzo popularne. Wśród najpopularniejszych sposobów zdobienia biżuterią tej części ciała, znajdują się:

przekłuwanie obwódki pępka (navel piercing) - najczęściej umieszcza się tu okrągły kolczyk, który okala przekłuty fałd skóry;
poziome przekłuwanie obwódki pępka (horizontal navel piercing);
przekłuwanie "pępka właściwego" (true navel piercing) możliwe jest tylko wtedy, gdy zezwala na to anatomia pępka, jest to bardzo rzadko spotykany rodzaj przekłucia.

Genitalia męskie

Nazwa pochodzi od męża królowej Wiktorii - księcia Alberta. Jest to jedna z najbardziej popularnych form kolczykowania męskich genitaliów (zob. rozdz. Historia). Obok kolejnej formy przekłuwania penisa, frenum, jest to jeden z najmniej bolesnych tego typu zabiegów.

Frenum
Frenum jest drugim co do popularności wśród mężczyzn wybierających piercing genitaliów sposobem ich kolczykowania. Wykonywany jest na tylnej, niższej stronie penisa, gdzie kolczyk umiejscawiany jest pod skórą w poprzek prącia. Znany jest zaledwie jeden przykład na tego typu praktyki wśród plemion prymitywnych - Timor (Indonezja). Funkcją frenum jest przede wszystkim zwiększenie stymulacji podczas stosunku płciowego.

Występują również dwie inne odmiany tego sposobu kolczykowania penisa: Lorum, wykonywany nieco niżej, na trzonie członka w pobliżu moszny, oraz Frenum Ladder (drabina), będąca rzędem przekłuć biegnących od nasady w górę prącia. Ilość noszonych kolczyków uzależniona jest od długości penisa i wrażliwości skóry.

Napletek (Infibulation)
Praktyka zdobienia napletka biżuterią jest tak samo stara jak obrzezanie. Podczas igrzysk olimpijskich w starożytnej Grecji atleci przyczepiali swój napletek do trzonu penisa, co najprawdopodobniej dało początek piercingowi napletka. Zabieg ten wykonywano prawdopodobnie po to, by atleci i niewolnicy nie mogli odbywać stosunków płciowych.

Ampallang i Apadravya
Ampallang jest techniką, w której kolczyk przechodzi poziomo przez żołądź i prowadzi nad cewką moczową. Jest to jeden z trudniejszych i bardziej bolesnych rodzajów kolczykowania, dlatego jest stosunkowo rzadko wybierany przez męską część klientów salonów piercingu. W drugiej z wymienionych technik (apadravya) kolczyk przechodzi pionowo przez żołądź i prowadzi przez środek cewki moczowej. Obie techniki wywodzą się ze starożytności: apadravya jest wspomniana w Kamasutrze, ampallang zaś było praktyką rozpowszechnioną w południowo-wschodniej Azji przez setki lat. Ampallang oznacza dokładnie to samo, co palang, tłumaczone jako poprzeczka . Technika ta pochodzi z Sumatry i Borneo.

Guiche (Perineum)
Może być umieszczony w każdym miejscu pomiędzy odbytem a moszną, wzdłuż linii pośrodkowej krocza. Słowo guiche tłumaczy się z francuskiego jako otwarcie, ale współczesna translacja oznacza okno. Umiejscowienie tego kolczyka związane jest z komfortem jego noszenia. Technika ta nie cieszy się dużą popularnością, ze względu na częste występowanie komplikacji i trudności w gojeniu.

Moszna (Hafada)
Przekłucie umiejscowione może być w każdym miejscu w obrębie moszny. Przypuszcza się, że ten sposób kolczykowania narodził się w krajach arabskich, później rozprzestrzenił się na północną Afrykę i Bliski Wschód. Przekłuwanie tego miejsca stanowiło rytuał inicjacyjny podkreślający dojrzałość i wykonywane było zazwyczaj po lewej stronie. Do Europy trafił najprawdopodobniej dzięki Legii Cudzoziemskiej, która stacjonowała niegdyś na terenach dzisiejszego Libanu i Syrii. Ten sposób kolczykowania nie był praktykowany przez prymitywne plemiona i uważa się, że jest on wytworem dzisiejszej sztuki piercingu.

Dydoe
Ta technika piercingu najczęściej wybierana jest przez obrzezanych mężczyzn (choć może być stosowany u wszystkich), co prawdopodobnie wynika z faktu, że posiadanie kolczyka umiejscowionego na żołędzi wzmaga odczucia seksualne podczas stosunku płciowego. Możliwość jego wykonania zależy od anatomicznej budowy członka: żołądź musi być wystarczająco duża, by zmieścić na sobie biżuterię i umożliwić przeprowadzenie zabiegu. Igłę przeprowadza się albo przez czubek, albo przez boczne części żołędzi. Nazwa odnosi się zarówno do pojedynczego przekłucia, jak i do pary lub kilku kolczyków.

Genitalia żeńskie

Christina
Ta niezbyt popularna technika kolczykowania żeńskich genitaliów jest pionowym przekłuciem na samym czubku warg sromowych większych, w miejscu, gdzie linie wzgórka łonowego łączą się w literę "V". Wykonanie tego zabiegu wymaga spełnienia pewnych warunków anatomicznych, tak, aby możliwe było jego wykonanie w sposób, który umożliwia swobodne poruszanie się.

Łechtaczka (Clitoris Piercing)
Ze względu na wielką wrażliwość oraz w większości przypadków niedostateczną wielkość tej części ciała, wykonywanie tego zabiegu jest polecane stosunkowo niewielkiej liczbie kobiet. Jeżeli jednak łechtaczka jest wystarczająco duża i ma odpowiedni kształt, przekłuwa się ją pionowo lub poziomo.

The Fourchette Piercing
Miejsce, w którym wykonywane jest przekłucie o tej nazwie, to cienka warstwa skóry, łącząca dolne ujście pochwy z odbytem. Podobnie jak poprzednio opisywane techniki, również ta nie należy do najczęściej wykonywanych, ze względu na niebezpieczeństwo wyrwania kolczyka podczas ruchu oraz bólu podczas stosunków płciowych. Ponadto zaledwie niewielka część populacji dysponuje anatomicznymi predyspozycjami, umożliwiającymi wykonanie tego zabiegu.

Horizontal Clitoral Hood Piercing
Kolejna forma przekłuwania okolic łechtaczki, polegająca na poziomym przebiciu skóry, tworzącej charakterystyczny "kapturek", okrywający łechtaczkę. Jest niezwykle popularna ze względu na swój estetyczny aspekt oraz na fakt, że właściwie umieszczony kolczyk zapewnia wzmocnienie stymulacji seksualnej.

Vertical Clitoral Hood Piercing
Stanowi najprostszą do wykonania, najmniej bolesną, najbardziej stymulującą oraz najszybszą w gojeniu formę piercingu żeńskich genitaliów, jaka istnieje. Biżuteria umieszczana jest pionowo w warstewce skóry, stanowiącej "kapturek" łechtaczki. Ponieważ jej pozycja jest równoległa do naturalnej linii kobiecego ciała, dopasowuje się do anatomicznej pozycji podczas ruchu, nie powodując podrażnień ani nacisków.

Wargi sromowe mniejsze (Inner Labia Piercing)
Przekłuwanie warg sromowych mniejszych jest niezwykle popularne ze względu na walory estetyczne oraz stymulację seksualną, jakiej dostarcza takie umiejscowienie kolczyka. Skóra warg sromowych mniejszych z łatwością się rozciąga, co umożliwia łatwe wykonanie zabiegu, szybkie przyjęcie się biżuterii w ciele oraz stosunkowo krótki czas gojenia.

Wargi sromowe większe (Outer Labia Piercing)
W przeciwieństwie do opisanego powyżej przekłucia warg sromowych mniejszych, ten rodzaj kolczykowania nie może być stosowany u wszystkich kobiet ze względu na pewne przeciwskazania wynikające z budowy anatomicznej oraz zwiększone prawdopodobieństwo odrzucenia biżuterii przez organizm.

Punktem wyjścia dla zdobienia narządów rodnych w opisywany sposób, było wykorzystywanie tego rodzaju piercingu jako środka przymusu do zachowania fizycznej czystości, podobnie jak w przypadku nakłuwania męskiego napletka. Kolczyk umiejscawiany był w taki sposób, by wargi sromowe łączyły się ze sobą nad ujściem pochwy, uniemożliwiając odbywanie stosunków płciowych oraz, w niektórych przypadkach, stymulację łechtaczki. W innych kulturach, tak jak we współczesnej cywilizacji Zachodniej, zabieg przekłuwania warg sromowych większych wykonywany był w celach wyłącznie dekoracyjnych.

Trójkąt (Triangle Piercing)
Jest to kolejny rodzaj kolczykowania żeńskich narządów płciowych, do którego przystosowana jest anatomicznie niewielka ilość kobiet. Technika ta zaprojektowana jest w taki sposób, że kolczyk umiejscowiony jest tuż poniżej "kapturka" łechtaczki, przechodząc również pod jej spodnią częścią. Zapewnia to trudną do osiągnięcia w sposób naturalny, wielostronną stymulację łechtaczki.

Inne

Prężnie rozwijająca się na Zachodzie sztuka zdobienia kolczykami żeńskich genitaliów, wypracowuje coraz to nowe, eksperymentalne techniki. Przykładami mogą być tutaj Isabella i Princess Albertina (nazwa nawiązuje do popularnego wśród mężczyzn wariantu kolczykowania penisa Prince Albert - zob. Genitalia męskie). Ponieważ wymienione sposoby są dopiero w fazie rozwoju, brakuje jeszcze wyczerpujących danych na ich temat.